«Խելացի էր, աշխատասեր, իր բոլոր նպատակները մեզ հետ, մեր ընտանիքի հետ էին կապված». Արսեն Նահապետյանն անմահացել է հոկտեմբերի 15-ին Ալաշանում. «Փաստ»
ՄԱՄՈՒԼԻ ՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆ
«Փաստ» օրաթերթը գրում է.
«Արսենը եղել է շատ ակտիվ ու խելացի երեխա: Իր մտածելակերպը շատ տարբեր էր, բոլորը զարմանում էին՝ իր «ինչու»-ները շատ էին: Մինչև դպրոց գնալը՝ հինգ տարեկանում շախմատ էր խաղում հայրիկիս, հորեղբորս հետ: Շատ շարժուն էր, հորեղբայրս կատակում էր՝ հատուկ շարժվում է, որ ես շեղվեմ և շախմատ խաղալիս պարտվեմ: Արսենին անվանակոչել է մեր մեծ եղբայրը, նրանց միջև տարիքային տարբերությունը 16 տարի է: Մեր սպասված եղբայրն էր, ամենակրտսերը»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասում է Արմինեն՝ Արսենի քույրիկը: Արսենը երկու քույր և եղբայր ունի:
Ծնվել է Չարենցավանում: Այստեղ է նրա մանկությունն ու պատանեկությունն անցել: «Մանկապարտեզ էր հաճախում, իրեն հրաշալի դերեր էին վստահում: Դպրոցում սովորելուն զուգահեռ նաև շախմատի էր հաճախում: Մայրիկն, իր ձեռքը բռնած, Երևան՝ շախմատի դպրոց էր բերում: Այդ ընթացքում բազմաթիվ հաղթանակներ է գրանցել, մեդալներ ունի: Դպրոցում լավ էր սովորում: Ձախլիկ էր, առաջին դասարանում ուսուցիչները փորձում էին այնպես անել, որ աջ ձեռքով գրի, բայց մենք ընդդիմացանք, և Արսենը շարունակում էր ձախ ձեռքով գրել: Իսկ տգեղ ձեռագիրը բացատրում էին նրանով, որ արագ է մտածում, այդ պատճառով չի հասցնում մտքերը թղթին հանձնել, դրա համար արագ-արագ է գրում: Դպրոցում զուգահեռ լողի էր հաճախում, նաև՝ ատաղձագործության: Քանդակում էր, իր մոտ դա շատ լավ էր ստացվում, իր աշխատանքներից տանն ունենք»: Արսենը սովորել է Երևանի ինֆորմատիկայի պետական քոլեջում՝ որպես ծրագրավորող: «Ավաղ, չհասցրեց քոլեջն ավարտել»:
Արմինեն ասում է՝ սովորելուն զուգահեռ՝ եղբայրը շատ էր աշխատում: «Նա մեր ամենափոքրն էր, բայց մեզ համար էր ամեն ինչ անում: Սովորելուն զուգընթաց՝ հավել յալ հաճախում էր համակարգչային դասընթացների և աշխատում: Իր երազանքներից ամենակարևորը հայրիկի համար հողակտոր գնելն էր, ասում էր՝ որ պապան էլ չաշխատի, ուղղակի այդ հողը մշակի: Զորացրվելուց հետո ուզում էր գնալ մեր մեծ եղբոր մոտ: Նա Ռուսաստանում էր ապրում, ուզում էր օգնել եղբորը, որ տունն ավարտին հասցնի: Մինչև ծառայության մեկնելն էլ պարբերաբար մեկնում էր Ռուսաստան, օգնում տարբեր հարցերում: Նույն կերպ՝ նաև քույրիկիս տան պարագայում: Այդ տանն այնքան բաներ կան, որ Արսենն է արել, հիմա նույնիսկ սենյակի դասավորվածությունը չեն փոխում: Քույրիկիս ասում էր՝ կգամ, սա այսպես կանենք, այս պատն այս գույնի կներկենք: Իր բոլոր նպատակները մեզ հետ էին կապված, մենք էլ իր հետ էինք անսահման կապված: Գիտե՞ք, թե որն է հետաքրքիրը, որ Արսենն իր անձնական պլանների ու երազանքների մասին ոչինչ չէր ասում: Տպավորություն էր, որ նա ինչ-որ բան գիտեր, ինչ-որ բան էր զգում: Ամեն ինչ անում էր և ավելացնում՝ սա էլ անեմ, որ հասցնեմ: Մի դիպված էլ կա, որի մասին կցանկանամ պատմել: Մի օր ամբողջ ընտանիքով նստած էինք, թուղթը վերցրեց ու սկսեց կտակ գրել, վկայով և ստորագրությամբ կտակ կազմեց: Այդ կտակը կա, դրանով ամեն մեկիս իր իրերից ինչ-որ բան է թողել»:
2020 թ. հունվարի 29-ին Արսենը զորակոչվել է պարտադիր զինվորական ծառայության Արցախի Հանրապետություն՝ Մատաղիս: Չնայած բանակը կարևոր տեղ ուներ Արսենի կյանքում, բայց նաև ասել է, թե այդ երկու տարին կարող էր օգտագործել սովորելու և աշխատելու համար: «Միշտ ասում էր՝ ծնողներիս համար շատ բան կարող էի անել այդ ընթացքում: Հունվարի 24-ին զանգահարեց ինձ՝ քեզ նկար եմ ուղարկել: Բացեցի և տեսա ծանուցագրի նկարը: Հունվարի 25-ին իմ ծննդյան օրն է, ասացի՝ նվե՞ր ես անում: «Թող այս անգամ էլ այսպիսի նվեր լինի»: Ծննդյանս օրը վարդերի մեծ փունջ բերեց: Լավ եմ հիշում, ասացի՝ ափսոս չի՞, որ այդքան գումար ես ծախսել: Արձագանքեց՝ մեկ էլ չգիտեմ, թե քեզ երբ այսպիսի նվեր կանեմ»:
Արսենը զուսպ էր, տարբերվող: Սիրված է եղել նաև ծառայության վայրում: «Մատաղիսում էր ծառայում: Փետրվարի 7-ին իր երդմնակալության օրն էր: Ընտանիքով գնացինք իր մոտ: Մեզ հետ էին նաև իր ընկերները, որոնց հետ աշխատել էր: Տարիքով իրենից ավելի մեծ էին ու շատ էին գնահատում եղբորս: Ամբողջ օրը միասին էինք: Չէինք հասկանում, որ, փաստորեն, դա մեր վերջին հանդիպումն է: Արսենը շարունակում էր ծառայությունը, ամեն ինչ նորմալ էր, մշտապես հեռախոսով իր հետ կապի մեջ ենք եղել: Երբեք չի դժգոհել: Իր ծննդյան օրը սերժանտն իրեն գոտի էր նվիրել, այնքան էր զարմացել, ասում էր՝ ոչ մի աչքի ընկնող, հատուկ բան չեմ արել: Այդ ժամանակ Արարատի մարզից մի տղայի՝ Միքոյի հետ էր մտերմացել: Նրան չէինք տեսել, բայց տպավորություն էր, թե Միքոյին ճանաչում ենք ու մտերիմ ենք իր հետ»:
Սեպտեմբերի 27-ին սկսվում է պատերազմը: «Սեպտեմբերի 26-ին բոլորով հավաքվել էինք քրոջս տանը, նրա երեխայի ծնունդն էր: Արսենը զանգեց, նա, հավանաբար, գիտեր, որ ինչ-որ բան լինելու է: Ուրախացավ, որ բոլորով միասին ենք: Բոլորիս հետ խոսեց: Սեպտեմբերի 27-ին՝ առավոտյան ժամը 7-ին, Արսենի համարից ամուսնուս զանգ եկավ: Արսենն ասել էր՝ մեզ մոտ մի քիչ խառն է, գնում ենք, բայց չգիտենք, թե որտեղ ենք լինելու»: Արսենի կռիվը Մատաղիս-Թալիշ հատվածում էր: Արմինեն ասում է՝ դեպքն Ալաշանում է եղել:
Արսենը զոհվել է հոկտեմբերի 15-ին արկի պայթյունից: «Օրումեջ խոսում էինք իր հետ, դեպք է եղել, որ երեք օր չենք խոսել: Միշտ ասում էի՝ եթե Արսենի հետ մի բան պատահի, կգժվեմ կամ կմեռնեմ: Մայրիկս արձագանքում էր՝ պատերազմը բոլորի համար է: Ծնողներս այնքան ուժեղ էին այդ օրերին, մինչև հիմա էլ մեզ համար ուժեղ են մնացել: Նախավերջին օրը, երբ իր հետ խոսում էինք, հարցրեց. «Ի՞նչ են ասում, արդեն «դավադիտ» ենք եղել»: Մտածում եմ՝ որքան ծանր օրեր են անցկացրել մարտի դաշտում: Մի անգամ կոնֆետ էին գտել, ասաց՝ KitKat-ը ես եմ կերել, մյուսները տղերքին եմ բաժանել: Տղաները, որոնք ողջ են մնացել, պատմում են՝ ժիլետի ներսից հանել էր պաշտպանիչ դետալները, այդտեղ հաց տեղավորել, հետո տղերքին բաժանել: Միքոն պատմում է՝ Արսենն անվախ էր դարձել»:
Միքոն՝ Արսենի ընկերն է ականատես եղել նրա զոհվելուն: «Նա անմիջապես զանգահարել էր քրոջս ամուսնուն: Քույրիկս ևս գիտեր, բայց մեզ ոչինչ չէր ասում: Լուրը տարածվել էր նաև Չարենցավանում: Միքոն քրոջս ամուսնուն ասել էր, որ արդեն տեղափոխել են Արսենին, և իր հագին զինվորական համազգեստ չէ: Քրոջս ամուսինը և մեր ընտանիքին շատ հարազատ մի մարդ սկսում են փնտրել եղբորս: Հասնում են Գորիս, նրանց ասում են, որ իրենց մոտ այդ անուն-ազգանունով տղա չկա: Եղբորս դեմքը վնասված է լինում, անճանաչելի: Իր իրերի մեջ լինում է Կտակարանը, որի մեջ գրված էր՝ «Նվեր Ռաֆիկից Լեռնիկին»: Ռաֆիկը քրոջս ամուսինն է, Լեռնիկը՝ մեր մեծ եղբայրը: Մեծ եղբորս Կտակարանն է եղել Արսենիս մոտ, ձեռքին իր ժամացույցը, իհարկե, կոտրված»: Հոկտեմբերի 16-ին Արսենն արդեն «տանն էր»:
Մի դիպված էլ կա, թե ինչպես են Արսենի իրերը «վերադառնում» նրա ընտանիքի մոտ: Պատերազմի դաշտում Արսենի ընկերներից մեկը վիրավորվում է, նա իր զինվորական վերնահագուստը տալիս է այդ տղային: «Արսենի զոհվելուց օրեր անց Միքոն իր ծնողների հետ մեր տուն էր եկել: Արսենիս վերարկուն էին ուղարկել՝ լրիվ պատառոտված, գրպանում իր զինվորական գրքույկն էր, իսկ ներսում՝ հորաքրոջ տված հինգ հազար դրամը: Բանակ գնալիս հորաքույրս իրեն գումար էր ուզում տալ, Արսենը չէր վերցնում՝ հո՛ք, ինձ փող պետք չի: «Վերցրու, թող պետք չլինի»: Արսենն էլ արձագանքեց՝ հո՛ք, խոսք եմ տալիս, այդ փողը հետ կբերեմ: Արսենն արեց այն, ինչ խոսք էր տվել»:
Ապրելու ուժի մասին: «Ուժեղ ենք մեր ծնողների համար, իրենք էլ ամուր մնացին մեզ՝ երեքիս համար: Սկսեցին ապրել հանուն մեզ ու մեր ընտանիքների, ուրեմն մենք էլ պետք է իրենց համար ապրենք: Շենքում Արսենին բոլորն այնքան շատ էին սիրում: Նրա զոհվելուց հետո հարևաններն իրենց նախաձեռնությամբ բակում նրա հիշատակին հուշաղբյուր կառուցեցին: Իմ որդուն Արսեն եմ անվանակոչել: Նա չի լրացնում եղբորս բացը, բայց ամեն անգամ մի այլ հուզում է, երբ Արսենիս անունն եմ տալիս»:
Հ. Գ. - Արսեն Նահապետյանը Արցախի նախագահի հրամանագրով հետմահու պարգևատրվել է «Մարտական ծառայություն», «6-րդ ՊՇ Անձնուրաց պաշտպան» մեդալներով: Հուղարկավորված է Չարենցավանի պանթեոնում:
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում
